[ಬೂಕ್ ಸಮೀಕ್ಶಾ] ತಾನ್ - ಸಮೀಕ್ಶಾ [ನಜ್ರೆತ್ ನೆರಿ ತಾಕೊಡೆ]

ನಾಂವ್: ತಾನ್
ಪ್ರಕಾರ್: ಕವಿತಾಜಮೊ, ಲಿಪಿ: ಕಾನಡಿ/ನಾಗರಿ
ಪ್ರಸ್ತಾವನ್: ವಲ್ಲಿ ಕ್ವಾಡ್ರಸ್
ಪ್ರಕಾಶನ್: ಆಶಾವಾದಿ ಪ್ರಕಾಶನ್
ಪಾನಾಂ: 108
ಮೋಲ್: 150

ವಜ್ರಾಚೆಂ ಥಿಕ್ ಝಡೊನ್ ಮಾತ್ಯೆಂತ್ ಲಿಪ್ಲೆಂ ತರೀ ತೆಂ ಕೆದಿಂಚ್ ತಾಚೊ ಗೂಣ್ ಸೊಡ್ಚೆಂ ನಾಂ. ಪಾವ್ಸಾಚ್ಯಾ ಲೊಟಾಕ್ ಯಾ ಸುರ್ಯಾಚ್ಯಾ ಕಿರ್ಣಾಂಕ್ ಕೆದ್ನಾಂ ತರೀ ಸಾಂಪಡೊನ್ ಉಜಳ್ಯಾ ಕರೀತ್, ತಶೆಂ ಆಪ್ಲೊ ಪ್ರಕಾಸ್ ಫಾಂಕಯ್ಲ್ಯಾ ಶಿವಾಯ್ ಲಿಪ್ಚೆಂ ನಾ.

ತಶೆಂ ಕವಿತೆಚೆ ದೆಣೆಂ ಘೆವ್ನ್ ಜಲ್ಮಲ್ಲೊ ಕವಿ, ವೆಳಾ ಕಾಳಾಚ್ಯಾ ಕಸ್ಲ್ಯಾಯೀ ಅನಹುತಾಂಕ್ ಆಪ್ಲೆಂ ಕವಿತೆಚೆಂ ದೆಣೆಂ ಹೊಗ್ಡಾಂವ್ಚೊ ನಾ. ದಾಖ್ಲ್ಯಾಕ್ ಹೊ ’ತಾನ್’ ಕವಿತಾಜಮೊ ವಿಣ್ಲೊಲೊ ಲೊಕಾಮೊಗಾಳ್; ಕವಿ ಪ್ರಸನ್ನ್ ನಿಡ್ಡೊಡಿ, ಘಳಾಯೆನ್ ತರೀ ಆಪ್ಲೆಂ ಕವಿತೆಚೆಂ ಬ್ರಮ್ಮಾಸ್ತ್ರ್ ಘೆವ್ನ್ ಆಮ್ಚೆ ಸಮೊರ್ ಉಭೊ ಜಾಲಾ. ತಾಚ್ಯಾ ಕವಿತೆಚೊ ವಿಮರ್ಸೊ ಕರ್ಚ್ಯಾಂತ್ ಹಾಂವ್ ಭೋವ್ ಸಂತೊಸ್ ಆನಿ ಅಭಿಮಾನ್ ಪಾವ್ತಾಂ.

ಕವಿ ಪ್ರಸನ್ನಾಚ್ಯೊ ಚಡ್ತಾವ್ ಕವಿತಾ ಸರಳ್ ಜಾವ್ನಾಸಾತ್. ಇಮಾಜಿಂಚೊ ಪ್ರಯೋಗ್ ಅಪ್ರೂಪ್ ಥೊಡ್ಯಾ ಕವಿತೆಂನಿ ಝಳ್ಕತಾ. ಹ್ಯಾ ಬುಕಾಂತ್ ಕವಿಚಿ ವ್ಹಡ್ವಿಕಾಯ್ ಕಿತೆಂ ಮ್ಹಳ್ಯಾರ್ ಕವಿನ್ ವಿವಿಧ್ ವಿಶಯ್ ಆನಿ ಕವಿತಾ ವಸ್ತ್ ವಿಂಚ್ಲ್ಯಾತ್. ಕೊಂಕ್ಣಿ ಸಂಸ್ಕ್ರತೆಚೆ ಭಾಯ್ರ್‌ಯೀ ತೊ ಏಕ್ ಮೇಟ್ ಮುಖಾರ್ ಪಾವ್ಲಾ. ತಾಚ್ಯಾ ಕವಿತೆಂನಿ ಹೆರ್ ಜಾತಿ, ಪ್ರದೇಶ್ಯಾಚ್ಯಾ ಲೋಕಾಕ್ ಆವಡ್ಚೆ ವಿಶಯ್ ಭರ್ಪೂರ್ ಆಟಾಪ್ಲ್ಯಾತ್.

ಕವಿಲಾಗಿಂ ಉತ್ರಾಂ ರಾಸ್ ಆಸಾ ತರೀ ಕಾನಡಿ ಸಬ್ಧಾಂಚೊ ಚಡ್ ಪ್ರಯೋಗ್ ಕೆಲಾ. ಕವಿತೆಚೊ ವ್ಹಾಳೊ ಇಲ್ಲೊಚೊ ಆಸ್ಕತ್ ಲಾಗ್ಲ್ಯಾರೀ ಕವಿತಾ ಅರ್ಥಾಭರೀತ್ ಆಸಾತ್. ಕವಿತೆಚೊ ವಿಶಯ್ ಗಿರೇಸ್ತ್ ಆಸಾ.

’ಜಿಣ್ಯೆಂತ್ ಮ್ಹಜ್ಯಾ ಅಪಾರ್ ಸುಖ್ ಸಂತೊಸ್ ಆಸಾ
ಪೂಣ್ ಭಗುಂಕ್ ವೇಳ್ ನಾ ಮ್ಹಾಕಾ

ಮಾಂಯ್ಚ್ಯಾ ಪಾಲ್ವಾಚಿ ಊಬ್ ಅಜೂನ್ ಆಸಾ
ಪೂಣ್ ಆವಯ್ ಮ್ಹಣೊಂಕ್ ವೇಳ್ ನಾ ಮ್ಹಾಕಾ....

ದೊಳ್ಯಾಂತ್ ಭರ್ಲ್ಯಾ ನೀದ್ ಮ್ಹಜ್ಯಾ
ಸುಖಾನ್ ನಿದೊಂಕೀ ವೇಳ್ ನಾ ಮ್ಹಾಕಾ’ (ವೇಳ್ ನಾ ಮ್ಹಾಕಾ)

ಕವಿ ಹ್ಯಾ ಕವಿತೆಂತ್ ಭೋವ್ ನಾಜೂಕಾಯೆನ್ ವೆಳಾಚ್ಯಾ ಅಭಾವಾಚ್ಯಾ ವರ್ತುಲಾಂತ್ಲಿಂ ಸತಾಂ ಆಮ್ಚ್ಯಾ ದೊಳ್ಯಾ ಹುಜ್ರಿಂ ದವರ್ತಾ. ಆಯ್ಚ್ಯಾ ಕಾಳಾರ್ ಮ್ಹನಿಸ್ ಇತ್ಲೊ ವ್ಯಸ್ತ್ ಜಾಲಾ ಕಿ ತೊ ಆಪ್ಲೆಂ ಅಸ್ತಿತ್ವ್‌ಚ್ ಹೊಗ್ಡಾಂವ್ಕ್ ಪಾವ್ಲಾ. ಕಸ್ಲಿಗಿ ಏಕ್ ಶೆವೊಟ್ ನಾತ್‌ಲ್ಲಿ ಧಾಂವ್ ತೊ ಧಾಂವ್ತೇ ಆಸಾ. ಜಾಂವ್ಕ್ ಪುರೊ ತಿ ಧಾಂವ್ ಆಸ್ತಿಚಿ, ದುಡ್ವಾಚಿ, ನಾಂವಾಚಿ, ಜಯ್ತಾಚಿ, ಜಾಣ್ವಾಯೆಚಿ... ಪುಣ್ ತ್ಯಾ ಜಿಣ್ಯೆಕ್ ಎಕಾ ಖಿಣಾಚೊಯೀ ವೊಡ್ಕೊ ನಾ. ಸುಖ್ ಸಂತೊಸ್ ಆಮಿ ಜಾಯ್ತೆಂ ರುತಾ ಕೆಲಾಂ, ಪೂಣ್ ತೆಂ ಭಗುಂಕ್ ಆಮ್ಕಾಂ ವೇಳ್ ನಾ ಜಾಲಾ.

ಮುಕಾರ್ ಕವಿ ಮ್ಹಣ್ಟಾ ಆವಯ್ಚ್ಯಾ ಪಾಲ್ವಾಚಿ ಊಬ್, ತಿಣೆ ದಿಲ್ಲ್ಯಾ ಮೊಗಾಚಿ ಯಾದ್ ಅಜೂನ್ ಜಿವಿ ಆಸಾ, ಪೂಣ್ ತಿಚೆಲಾಗಿಂ ಮೊಗಾನ್ ಬಸೊನ್ ಉಲಂವ್ಕ್, ತಿಕಾ ’ಆವಯ್’ ಮ್ಹಣೊನ್ ಉಲೊ ಮಾರ್ಚೊ ವೆಳ್ ಸಯ್ತ್‌ಯೀ ಆಮ್ಕಾಂ ನಾ ಜಾಲಾ.

ಮುಕ್ಲ್ಯಾ ವೊಳಿಂನಿ ಕವಿ ಮ್ಹಣ್ತಾ....

"ದೊಳ್ಯಾಂತ್ ಭರ್ಲ್ಯಾ ನೀದ್ ಮ್ಹಜ್ಯಾ
ಸುಖಾನ್ ನಿದೊಂಕೀ ವೇಳ್ ನಾ ಮ್ಹಾಕಾ...."

ಹ್ಯಾ ಜಿಣ್ಯೆಕ್ ಸುಶೆಗ್‌ಚ್ ನಾ, ಆಸ್ಡ್ಯಾಂಕ್ ಆಸ್ಡಿ ಕೆದಾಳಾ ಲಾಗ್ತಾನಾಂಚ್ ಸಂಸಾರಾಚ್ಯೊ ರಾಟಾವಳಿ ಮತಿಂತ್ ಜಾಗ್ಯೊ ಜಾತಾತ್. ಆನಿ ತೆದ್ನಾಂ ಎಕಾ ಥರಾಚೆಂ ಭ್ಯೆಂ, ಚಡ್ಪಡೆ ಸುರು ಜಾತಾತ್.... ಕಿತ್ಯಾಚೆ ಚಡ್ಪಡೆ.... ಕೊಣಾಕ್ ಲಾಗೊನ್... ಮ್ಹಳ್ಳೆಂ ಸವಾಲ್ ಧೊಸ್ತಾ...

ಹ್ಯಾ ಸಂಸಾರಿಂ ಜರ್ ಹರ್ಯೆಕ್ಲ್ಯಾಕ್ ತಾಂಚೆ ಝುಜ್ ಝುಜೊಂಕ್ ಆಸ್ತಾನಾ ಆಮಿ ಎಕೆಕ್ಲ್ಯಾಂನಿ ಕಿತ್ಲೆಂ ಝುಜ್ಲ್ಯಾರೀ ಉಣೆಂಚ್..... ತರ್ ವೇಳ್ ನಾ ಮ್ಹಳ್ಯಾರ್ ಕಿತೆಂ...... ಹಿ ಏಕ್ ವಕಾತ್ ನಾತ್‌ಲ್ಲಿ ಪಿಡಾ ನಂಯ್‌ಗೀ...?

ಭೋವ್ ಖಾಲ್ತಿಕಾಯೆನ್ ಆನಿ ಸಂಪ್ಯಾ ರಿತಿನ್ ಕವಿ ಹ್ಯಾ ವೇಳ್ ನಾತ್‌ಲ್ಲ್ಯಾ ಪಿಡೆಚಿಂ ಲಕ್ಶಾಣಾ ಹ್ಯಾ ಆಪ್ಲ್ಯಾ ಸೊಭಿತ್ ಕವಿತೆಂತ್ ಪಿಂತ್ರಾಯ್ತಾ.

’ಕಾವಿ ರಂಗಾಚೊ ಶೋಲ್ ಪಾಂಗ್ರುನ್
ತಾಂಬ್ಡೊ ನಾಮ್ ಕಪಲಾರ್ ವೊಡುನ್
ವೇದಿರ್ ತೊ ಬೊಬಾಟ್ತಾಲೊ
ಲೊಕಾ ಖೆಟ್ ಎಕ್ಟಾಂಯ್ ಕರುನ್
ಭಾಯಿಯೋಂ....

ಶೆರಾಚ್ಯಾ ಮಧ್ಲ್ಯಾ ಗಲ್ಲೆಂತ್
ಸೊಮ್ಗೊಳ್ ಎಕ್ಲೊ ವೇದಿರ್ ಚಡ್ಲಾ
"ಪಾಡ್ ರಗ್ತಾನ್ ಭಿಜ್ ಲ್ಲೊ ಭಶ್ಟ್ ಜಾಗೊ"
ಗೊ-ಮುತಾನ್ ಆನಿ ಶೆಣಾನ್ ದುತಾ-ಶುದ್ಧ್
ಪಾಟ್ಲ್ಯಾನ್ ಕಾವಿ ರಂಗಾಚೊ ಶೋಲ್ ವಾಲೊ
ಪರತ್ ಬೊಬಾಟ್ತಾ
ಭಾಯಿಯೋಂ...' (ರಂಗ್)

ಕವಿ ಆಪ್ಲ್ಯಾ ’ರಂಗ್’ ಕವಿತೆಂತ್ ಚಾಲ್ತ್ಯಾ ಜಿವಿತಾಂತ್ ಆಮ್ಚ್ಯಾ ಸಮಾಜೆಂತ್ ಜಾಂವ್ಚ್ಯಾ, ಘಡ್ಚ್ಯಾ ವ್ಯವಹಾರಿಕ್ ತಶೆಂ ಬುರ್ಶ್ಯಾ ಆನಿ ಅನೈತಿಕ್ ರಾಜ್ ನೀತಿಚೆರ್ ಆನಿ ತಾಂಚ್ಯಾ ಅನ್ಯಾಯಾನ್ ಚಲೊಂವ್ಚ್ಯಾ ಡೋಂಗ್ ಅನಿ ಅತ್ಯಾಚಾರಾಂಚೆರ್ ರಂಗ್ ವೊಡ್ತಾ.....

ಆಮ್ಚ್ಯಾ ದಾವ್ಯಾ ಕುಶಿಚ್ಯಾ ಮೆಂದ್ವಾಕ್ ಅಕ್ಶಾರಾಂ ವ್ಹಳ್ಕೊಂಚಿ ಸಕತ್ ಆಸಾ ಆನಿ ಉಜ್ವ್ಯಾ ಕುಶಿಚ್ಯಾ ಮೆಂದ್ವಾಕ್ ರಂಗ್ ವಳ್ಕೊಂಚಿ ಸಕತ್ ಆಸಾ. ರಂಗ್ ಏಕ್ ಕಲಾ ಅನಿ ಪಳೆಂವ್ಕ್ ಸೊಬಿತ್, ಆಕರ್ಶಿಕ್, ಆನಿ ಸಮ್ಜೊಂಕೀ ಸಲೀಸ್, ಆನಿ ಖಿಣಾನ್ ಖಂಯ್ಚ್ಯಾಯ್ ವಿಶಯಾಕ್ ಆರ್ಥ್ ದಿಂವ್ಚೆ ತಸಲೆ. ದೆಕುನ್ ಬಜಾರಾಂತ್ ಸಯ್ತೀ ಬರ್‍ಯಾ ವಿಖ್ರ್ಯಾಕ್, ಸರ್ವ್ ವಿಖ್ರ್ಯೊ ವಸ್ತು ರಂಗಾಳ್ ಕರುನ್ ಸಜಯ್ತಾತ್. ಜಾಂವ್ ಖಾಣ್-ಜೆವಾಣ್, ನ್ಹೆಸಾಣ್, ವೊಂಟಾ ರಂಗ್, ನಾಕ್ಶೆ ರಂಗ್, ಕೆಸಾಂ ರಂಗ್...... ಅಶೆಂ ಆಮಿ ಮಾನುನ್ ಘೆತ್ಲಾರ್ ರಾಜ್ ನೀತ್‌ಯೀ, ಏಕ್ ದಂದೊ... ಏಕ್ ಚಾಲಾವಣೆರ್ ಆಸ್ಚೊ ಗುನ್ಯಾಂವ್..... (ಉಗ್ತ್ಯಾನ್ ದಿಸ್ಚೊ, ಪಾತಾಳ್ ಪಡ್ದ್ಯಾ ಪಾಟ್ಲೊ)

ಹೊ ಸಗ್ಳೊ ಆಪ್ರಾಧಿ ಸಂಸಾರ್ ಹ್ಯಾ ಸಮಾಜೆಚೆರ್ ಆಪ್ಲಿ ರಾಜ್ವಾಟ್ಕಿ ಚಲಂವ್ಕ್ ಥರಾವಳ್ ರಂಗ್ ಆಪ್ಣಾಯ್ತಾ.

ಲೊಕಾಕ್ ಕುಡ್ಸುನ್, ಗೋಡ್ ಉತ್ರಾಂ ಉಲವ್ನ್, ಬೆಶ್ಟಿ ಭಿರ್ಮತ್ ದಾಖವ್ನ್ ಸಿಸ್ರಿಚಿಂ ದೂಖಾಂ ಗಳಯ್ತಾತ್.

"ಪಾಡ್ ರಗ್ತಾನ್ ಭಿಜ್‌ಲ್ಲೊ ಭಶ್ಟ್ ಜಾಗೊ"
ಗೊ-ಮುತಾನ್ ಆನಿ ಶೆಣಾನ್ ಧುತಾ-ಶುದ್ಧ್

ಹ್ಯಾ ವೊಳಿಂನಿ ಕವಿ, ಕರ್ಮಾ ಆನಿ ತ್ಯಾ ಉಪ್ರಾಂತ್ಲಿ ವಿಧಿ ಆನಿ ತಾಚಿ ಕ್ರಿಯಾ ವರ್ಣಿತಾ.
ನೀಜ್ ಜಿವಿತಾಂತ್, ರಗತ್ ಪಾಡ್ ತೆಂ ತಾಣಿಂಚ್ ಕರ್ಚೆಂ ಆನಿ
ಶುದ್ದ್‌ಯೀ ತಾಣಿಂಚ್ ಕರ್ಚೆಂ. ಅನಿ ಬೊಬಾಟ್‌ಯೀ ತಾಣಿಂಚ್ ಮಾರ್ಚಿ.
ಆಪ್ಲೆ ವಾಟೆಕ್ ಆಡ್ ಆಯಿಲ್ಲ್ಯಾಂಚೆ ಹಾತ್-ಪಾಯ್ ಮೋಡ್ನ್ ಘಾಲುನ್ ತೆಚ್ ಮ್ಹನಿಸ್ ಕಾಂಯ್‌ಚ್ ಘಡಾನಾತ್‌ಲ್ಲ್ಯಾ ಭಾಶೆನ್ ನಾಟಕ್ ಕರ್ತಾತ್
ತೆಂ ಕವಿ ಹ್ಯಾ ಕವಿತೆಂತ್ ದಾಖವ್ನ್ ದಿತಾ.

’ತರ್ನಾಟೆಂ ಕಾಳಿಜ್ ಮ್ಹಜೆಂ
ಕಾಳ್ಜಾ ಪಿಡೆನ್ ವ್ಹಳ್ವಳ್ತಾನಾ
ಸಂಸಾರ್ ಸೊಡ್ಚ್ಯಾ ತಯಾರಾಯೆರ್ ಆಸ್ತಾಂ
ಪರ್ಕಿ ಎಕಾ ಮಾತಾರ್‍ಯಾ ಕಾಳ್ಜಾನ್
ತರ್ನಾಟ್ಪಣ್ ಮ್ಹಾಕಾ ಪರತ್ ದಿಲ್ಲೆಂ
ಮಾತಾರ್‍ಯಾನ್ ಕೆಲ್ಲೆ ವಿಶ್ವೆ ದಾನ್

ಕಾಳಿಜ್ ತೆಂ ಮಾತಾರ್‍ಯಾ ಆಬಾಚೆಂ
ತರ್ನ್ಯಾ ಕುಡಿಕ್ ಮ್ಹಜ್ಯಾ ಜೀವ್ ದಿತಾನಾ
ಕುಟ್ಮಾಚ್ಯಾಂನಿ ಚಿಂತ್ಲೆಂ;
ಪ್ರಾಯೆಚೆಂ ಕಾಳಿಜ್ ಹೆಂ
ತರ್ನ್ಯಾ ಚೆಡ್ವಾಕ್
ಮಾತಾರ್‍ಯಾ ಕರ್ತುವಾಂನಿ ಭರ್ತೆಲೆಂ.
ಭಗ್ಣಾಂ, ಆವಾಜ್, ಉತ್ರಾಂ, ಕಾರ್ಯಿಂ
ಮಾತಾರೆಚಿಂ ಕರ್ತೆಲಿಂ’ (ಕಾಳಿಜ್)

ಕವಿ ಆಪ್ಲ್ಯಾ ’ಕಾಳಿಜ್’ ಕವಿತೆಂತ್, ಏಕ್ ಪಾಂಯ್ ಫೊಂಡಾಂತ್ ದವ್ರುನ್ ಜಿಣ್ಯೆ ಆನಿ ಮರ್ಣಾ ಮಧ್ಲ್ಯಾ ಧಾವ್ಣೆಂತ್ ಜೀವ್ ಸೊಡ್ಚ್ಯಾ ತರ್ನಾಟ್ಯಾ ಚಲಿಯೆಕ್ ಕಾಳ್ಜಾ ಭಿತರ್ ಕಾಳಿಜ್ ಆಸ್‌ಲ್ಲೊ ಏಕ್ ಪ್ರಾಯ್ವಂತ್ ಮ್ಹನಿಸ್ ಆಪ್ಲೆಂ ಮೊಲಾಧಿಕ್ ಕಾಳಿಜ್ ಗರ್ಜೆವಂತಾಂಕ್ ದಾನ್ ಕರ್ತಾ ಆನಿ ತಾಚೆಂ ಕಾಳಿಜ್, ಕಾಳ್ಜಾಚ್ಯಾ ಪಿಡೆಂತ್ ವ್ಹಳ್ವಳ್ಚ್ಯಾ ಚಲ್ಯೆಚ್ಯಾ ಕುಡಿಂತ್ ಧಡ್ಧಡ್ತಾ.

ಹಾಂಗಸರ್ ಕವಿ ಪ್ರಕಸ್ ಘಾಲ್ತಾ ಎಕಾ ಕುಶಿನ್ ಮ್ಹನ್ಶಾನ್ ಮ್ಹನ್ಶ್ಯಾ ಖಾತಿರ್ ಆಪ್ಲೊ ಜೀವ್ ಸೊಡ್ಲಾ ತರ್ ಅನ್ಯೆಕಾ ಕುಶಿನ್ ಪುನರ್ ಜೀವನ್ ಜೊಡ್ನ್ ಘೆತ್‌ಲ್ಲ್ಯಾ ಉಪ್ರಾಂತ್‌ಯೀ ಕುಟ್ಮಾಂತ್ಲ್ಯಾ ಮ್ಹನ್ಶಾಂಚಿಂ ದುಭಾವಾಚಿ ಲ್ಹಾರಾಂ ಪಿಂತ್ರಾಯ್ತಾಂ.

ಮಾತಾರ್‍ಯಾಚೆಂ ಕಾಳಿಜ್ ಬಸಯಿಲ್ಲಿ ತರ್ನಾಟಿ ಚಲಿ ಕಾಂಯ್ ಮಾತಾರೆಚಿಂ ಕಾರ್ಬಾರಾಂ ಕರುಂಕ್ ಲಾಗ್ತೀತ್...?

ಭಗ್ಣಾಂ, ಆವಾಜ್, ಉತ್ರಾಂ, ಕಾರ್ಯಿಂ ಸಗ್ಳಿಂ ಕಾಂಯ್ ಮಾತಾರೆಚಿಂ‌ಚ್ ಮ್ಹಳ್ಳೊ ಮ್ಹನ್ಶಾ ಸಂಯ್ಭಾಚೊ ಎಕಾ ಥರಾಚೊ ದುಭಾವ್ ಕವಿ ವ್ಯಂಗ್ಯ್ ರಿತಿರ್ ಉತ್ರಾಯ್ತಾ.

ಮುಂಬಯ್ ಏಕ್ ಅಸಲೆಂ ಸಂಕೀರ್ಣ್ ಶೆರ್, ಹಾಂಗಾಸರ್ ಬದ್ಲಾವಣ್ ಜಾಂವ್ಚಿ ಖಿಣಾನ್. ವೆಸ್ತ್ ಆನಿ ಸುಸ್ತ್ ಶೆರ್, ತಿತ್ಲೆಂಚ್ ಕ್ರೂರ್ ಮ್ಹಣ್ಯೆತ್. ಮುಂಬಯ್ ಜಿವಿತಾವಿಶ್ಯಾಂತ್ಲಿಂ ಥೊಡಿಂ ಕವಿತಾ ಸಯ್ತ್ ವಾಚ್ತಾಂ ವಾಚ್ತಾಂ ಅಪ್ಲೆ ಬಗ್ಲೆನ್ ಘಡ್‌ಲ್ಲೆ ಸಂಗ್ತೆಪರಿಂ ಭಗ್ತಾ. ಮುಂಬಯ್‌ವಿಶಿಂ ಥೊಡಿಂ ಅಪುರ್ಭಾಯೆಚಿಂ ಕವಿತಾ ಹ್ಯಾ ಜಮ್ಯಾಂತ್ ಆಸಾತ್. ಪ್ರಸನ್ನ್ ನಿಡ್ಡೋಡಿ ಏಕ್ ಅನ್ಭವಿ ಕವಿ, ಜಾಯ್ತೊ ಜಿಣ್ಯೆ ಅನ್ಭವ್ ಹಾಚೆಲಾಗಿಂ ಅಸಾ, ಸಂಯ್ಬಾನ್ ಜಸೊ ಮೊವಾಳ್ ವೆಕ್ತಿತ್ವಾಚೊಗಿ ತಿತ್ಲಿಂಚ್ ತಾಚ್ಯಾ ಕವಿತೆಂಚಿಂ ಉತ್ರಾಂ ಸಯ್ತ್ ಮಯ್ಪಾಶಿ. ಅಶೆಂ ಮ್ಹಣ್ತಾ ಪ್ರಸ್ತಾವನ್ ಬರಯಿಲ್ಲೊ ವಲ್ಲಿ ಕ್ವಾಡ್ರಸ್.

’ತಾನ್’ ಕವಿತಾ ಜಮೊ ಕೊಂಕ್ಣೆಕ್ ಅನ್ಯೇಕ್ ಥಿಕ್ ಮ್ಹಣುನ್ ಸಾಂಗುಂಕ್ ಹಾಂವ್ ಧಯ್ರ್ ಘೆತಾಂ.

ಮೊಗಾಚ್ಯಾಂನೊ ಪ್ರಸನ್ನ್ ನಿಡ್ಡೊಡಿಚೊ ಹೊ ಬೂಕ್ ಜರೂರ್ ಘೆಯಾ ಆನಿ ಹ್ಯಾ ಥಿಕಾಚೆಂ ಮೋಲ್ ವಾಡಯಾ.

- ನಜ್ರೆತ್ ನೆರಿ ತಾಕೊಡೆ

[बूक समीक्षा] तान - समीक्षा [नज्रेत नेरी ताकोडे]

[बूक समीक्षा] तान - समीक्षा [नज्रेत नेरी ताकोडे]

नांव: तान
प्रकार: कविताजमो, लिपी: कानडी/नागरी
प्रसतावन: वल्ली क्वाड्रस
प्रकाशन: आशावादी प्रकाशन
पानां: १०८
मोल: १५०

वज्राचें थीक झडोन मात्येंत लिपलें तरी तें केदिंच ताचो गूण सोडचें नां. पावसाच्या लोटाक या सूऱ्याच्या किर्णांक केदनां तरी सांपडोन उजळ्या करीत, तशें आपलो प्रकास फांकयल्या शिवाय लिपचें ना.

तशें कवितेचे देणें घेवन जल्मल्लो कवी, वेळा काळाच्या कसल्यायी अनहुतांक आपलें कवितेचें देणें होगडांवचो ना. दाखल्याक हो ’तान’ कविताजमो विणलोलो लोकामोगाळ; कवी प्रसन्न निड्डोडी, घळायेन तरी आपलें कवितेचें ब्रम्मासत्र घेवन आमचे समोर उभो जाला. ताच्या कवितेचो विमर्सो कर्च्यांत हांव भोव संतोस आनी अभिमान पावतां.

कवी प्रसन्नाच्यो चडताव कविता सरळ जावनासात. इमाजिंचो प्रयोग अपरूप थोड्या कवितेंनी झळकता. ह्या बुकांत कविची व्हडविकाय कितें म्हळ्यार कवीन विवीध विशय आनी कविता वसत विंचल्यात. कोंकणी संसक्रतेचे भायर‌यी तो एक मेट मुखार पावला. ताच्या कवितेंनी हेर जाती, प्रदेश्याच्या लोकाक आवडचे विशय भर्पूर आटापल्यात.

कविलागीं उत्रां रास आसा तरी कानडी सब्धांचो चड प्रयोग केला. कवितेचो व्हाळो इल्लोचो आसकत लागल्यारी कविता अर्थाभरीत आसात. कवितेचो विशय गिरेसत आसा.

’जिण्येंत म्हज्या अपार सूख संतोस आसा
पूण भगुंक वेळ ना म्हाका

मांयच्या पालवाची ऊब अजून आसा
पूण आवय म्हणोंक वेळ ना म्हाका....

दोळ्यांत भरल्या नीद म्हज्या
सुखान निदोंकी वेळ ना म्हाका’ (वेळ ना म्हाका)

कवी ह्या कवितेंत भोव नाजूकायेन वेळाच्या अभावाच्या वर्तुलांतलीं सतां आमच्या दोळ्या हुज्रीं दवर्ता. आयच्या काळार म्हनीस इतलो व्यसत जाला की तो आपलें असतित्व‌च होगडावंक पावला. कसलिगी एक शेवोट नात‌ल्ली धांव तो धांवते आसा. जावंक पुरो ती धांव आसतिची, दुडवाची, नांवाची, जयताची, जाण्वायेची... पूण त्या जिण्येक एका खिणाचोयी वोडको ना. सूख संतोस आमी जायतें रुता केलां, पूण तें भगुंक आमकां वेळ ना जाला.

मुकार कवी म्हणटा आवयच्या पालवाची ऊब, तिणे दिल्ल्या मोगाची याद अजून जिवी आसा, पूण तिचेलागीं मोगान बसोन उलवंक, तिका ’आवय’ म्हणोन उलो मार्चो वेळ सयत‌यी आमकां ना जाला.

मुकल्या वोळिंनी कवी म्हणता....

"दोळ्यांत भरल्या नीद म्हज्या
सुखान निदोंकी वेळ ना म्हाका...."

ह्या जिण्येक सुशेग‌च ना, आस्ड्यांक आस्डी केदाळा लाग्तानांच संसाराच्यो राटावळी मतिंत जाग्यो जातात. आनी तेदनां एका थराचें भ्यें, चडपडे सुरू जातात.... कित्याचे चडपडे.... कोणाक लागोन... म्हळ्ळें सवाल धोसता...

ह्या संसारीं जर हऱ्येकल्याक तांचे झूज झुजोंक आसताना आमी एकेकल्यांनी कितलें झुजल्यारी उणेंच..... तर वेळ ना म्हळ्यार कितें...... ही एक वकात नात‌ल्ली पिडा नंय‌गी...?

भोव खाल्तिकायेन आनी संप्या रितीन कवी ह्या वेळ नात‌ल्ल्या पिडेचीं लक्षाणा ह्या आपल्या सोभीत कवितेंत पिंत्रायता.

’कावी रंगाचो शोल पांग्रून
तांबडो नाम कपलार वोडून
वेदीर तो बोबाटतालो
लोका खेट एकटांय करून
भायियों....

शेराच्या मधल्या गल्लेंत
सोमगोळ एकलो वेदीर चडला
"पाड रग्तान भीज ल्लो भश्ट जागो"
गो-मुतान आनी शेणान दुता-शुद्ध
पाटल्यान कावी रंगाचो शोल वालो
परत बोबाटता
भायियों...' (रंग)

कवी आपल्या ’रंग’ कवितेंत चाल्त्या जिवितांत आमच्या समाजेंत जांवच्या, घडच्या व्यवहारीक तशें बुर्श्या आनी अनैतीक राज नीतिचेर आनी तांच्या अन्यायान चलोंवच्या डोंग अनी अत्याचारांचेर रंग वोडता.....

आमच्या दाव्या कुशिच्या मेंद्वाक अक्षारां व्हळकोंची सकत आसा आनी उज्व्या कुशिच्या मेंद्वाक रंग वळकोंची सकत आसा. रंग एक कला अनी पळेवंक सोबीत, आकर्शीक, आनी समजोंकी सलीस, आनी खिणान खंयच्याय विशयाक आर्थ दिंवचे तसले. देकून बजारांत सयती बर‍या वीखऱ्याक, सर्व वीखऱ्यो वसतू रंगाळ करून सजयतात. जांव खाण-जेवाण, न्हेसाण, वोंटा रंग, नाक्षे रंग, केसां रंग...... अशें आमी मानून घेतलार राज नीत‌यी, एक दंदो... एक चालावणेर आसचो गुन्यांव..... (उग्त्यान दिसचो, पाताळ पडद्या पाटलो)

हो सगळो आपराधी संसार ह्या समाजेचेर आपली राज्वाटकी चलवंक थरावळ रंग आपणायता.

लोकाक कुडसून, गोड उत्रां उलवन, बेश्टी भिर्मत दाखवन सिस्रिचीं दूखां गळयतात.

"पाड रग्तान भीज‌ल्लो भश्ट जागो"
गो-मुतान आनी शेणान धुता-शुद्ध

ह्या वोळिंनी कवी, कर्मा आनी त्या उपरांतली विधी आनी ताची क्रिया वर्णिता.
नीज जिवितांत, रगत पाड तें ताणिंच कर्चें आनी
शुद्द‌यी ताणिंच कर्चें. अनी बोबाट‌यी ताणिंच मार्ची.
आपले वाटेक आड आयिल्ल्यांचे हात-पाय मोडन घालून तेच म्हनीस कांय‌च घडानात‌ल्ल्या भाशेन नाटक कर्तात
तें कवी ह्या कवितेंत दाखवन दिता.

’तर्नाटें काळीज म्हजें
काळजा पिडेन व्हळवळताना
संसार सोडच्या तयारायेर आसतां
पर्की एका मातार‍या काळजान
तर्नाटपण म्हाका परत दिल्लें
मातार‍यान केल्ले विश्वे दान

काळीज तें मातार‍या आबाचें
तर्न्या कुडीक म्हज्या जीव दिताना
कुटमाच्यांनी चिंतलें;
प्रायेचें काळीज हें
तर्न्या चेडवाक
मातार‍या कर्तुवांनी भर्तेलें.
भगणां, आवाज, उत्रां, काऱ्यीं
मातारेचीं कर्तेलीं’ (काळीज)

कवी आपल्या ’काळ ीज’ कवितेंत, एक पांय फोंडांत दवरून जिण्ये आनी मर्णा मधल्या धावणेंत जीव सोडच्या तर्नाट्या चलियेक काळजा भितर काळीज आस‌ल्लो एक प्रायवंत म्हनीस आपलें मोलाधीक काळीज गर्जेवंतांक दान कर्ता आनी ताचें काळीज, काळजाच्या पिडेंत व्हळवळच्या चल्येच्या कुडिंत धडधडता.

हांगसर कवी प्रकस घाल्ता एका कुशीन म्हनशान म्हनश्या खातीर आपलो जीव सोडला तर अन्येका कुशीन पुनर जीवन जोडन घेत‌ल्ल्या उपरांत‌यी कुटमांतल्या म्हनशांचीं दुभावाची ल्हारां पिंत्रायतां.

मातार‍याचें काळीज बसयिल्ली तर्नाटी चली कांय मातारेचीं कारबारां करुंक लाग्तीत...?

भगणां, आवाज, उत्रां, काऱ्यीं सगळीं कांय मातारेचीं‌च म्हळ्ळो म्हनशा संयभाचो एका थराचो दुभाव कवी व्यंग्य रितीर उत्रायता.

मुंबय एक असलें संकीर्ण शेर, हांगासर बदलावण जांवची खिणान. वेसत आनी सुसत शेर, तितलेंच क्रूर म्हण्येत. मुंबय जिविताविश्यांतलीं थोडीं कविता सयत वाचतां वाचतां अपले बगलेन घड‌ल्ले संग्तेपरीं भग्ता. मुंबय‌विशीं थोडीं अपुर्भायेचीं कविता ह्या जम्यांत आसात. प्रसन्न निड्डोडी एक अनभवी कवी, जायतो जिण्ये अनभव हाचेलागीं असा, संयबान जसो मोवाळ वेक्तित्वाचोगी तितलिंच ताच्या कवितेंचीं उत्रां सयत मयपाशी. अशें म्हणता प्रसतावन बरयिल्लो वल्ली क्वाड्रस.

’तान’ कविता जमो कोंकणेक अन्येक थीक म्हणून सांगुंक हांव धयर घेतां.

मोगाच्यांनो प्रसन्न निड्डोडिचो हो बूक जरूर घेया आनी ह्या थिकाचें मोल वाडया.

- नज्रेत नेरी ताकोडे